Γράφει η
Δρ. Μάνυα Μεροδουλάκη*
Την Κυριακἠ το βραδυ, 11 Σεπτεμβρἰου, πἠγα στο αεροδρὀμιο Ηρακλεἰου να
ταξιδἐψω στο εξωτερικὀ. Στἀθηκα ως συνἠθως στην ουρἀ να ζυγιστεἰ η βαλἰτσα
μου, και μετἀ μου εἰπαν οτι οι ιμἀντες αποσκευὠν εἰχαν πρὀβλημα και με ἐστειλαν
στην ιδια κατεὐθυνση με τους προηγοὐμενους επιβἀτες, στην ουρἀ ἐξω απο τον
κλειστὀ χὠρο για να δὠσω τη βαλἰτσα.
Η κατἀσταση στο αεροδρὀμιο Ηρακλεἰου ἠταν απελπιστικἠ. Μἐσα στην τὀση ζἐστη
και υγρασἰα. η τερἀστια ουρἀ που μπἠκα ἐπιανε ὀλη την πρὀσοψη του
αεροδρομἰου, για να δὠσεις εσὐ, ο επιβἀτης, τη βαλἰτσα σου! Λες κι ἠσουν εσὐ κι
ὀχι το αεροδρὀμιο, που δεν ἐκανες ο,τι χρειαζὀταν για την καλἠ διατἠρηση του
ιμἀντα. Πὀσο επιλεκτικἀ μπορεἰ να χρησιμοποιηθεἰ αυτἠ η ἀστοχη ἐννοια
“προσωπικἠς ευθὐνης”;
Ἐφτασα στο αεροδρὀμιο στις 8μμ (η πτἠση ηταν 10.30μμ) και μπἠκα τελικα στἠν
επὀμενη ουρἀ, αυτἠ για τον ἐλεγχο χειραποσκευὠν στις 10, εξαντλημἐνη απο την
ταλαιπωρἰα! Ἠταν τἐτοια η κατἀσταση μου, η ντροπἠ και η αγανἀκτηση μου για την
κατἀντια της ιδιαιτἐρας μου πατρἰδας, που με πἠραν τα κλἀματα καθὠς περἰμενα
στην ουρἀ για τον ἐλεγχο χειραποσκευὠν. Φιλοξενἰα; Μιλἀτε Ελληνικἀ, κὐριοι και
κυρἰες “υπεὐθυνοι”; Δεν μἀς πρὀσφεραν οὐτε ἐνα μπουκαλἀκι νερὀ ὀσο
περιμἐναμε να δὠσουμε τις βαλἰτσες μἐσα στην τὀση ζἐστη. Και στην αἰθουσα
αναμονἠς, στα αφορολὀγητα, υπἠρχε ἐλλειψη εμφυαλωμἐνου νεροὐ.
Μετἀ απο τὀση ταλαιπωρἰα, μπἠκα στην τουαλἐττα ὀπου ἀκουσα το μετριασμἐνο
σχὀλιο τουρἰστριας “δεν εἰναι και ο,τι καλὐτερο”. Φυσικἀ και δεν εἰναι. Ἐνα (και
μοναδικὀ) μπουκἀλι με υγρὀ σαποὐνι που το εἰχαν διαλὐσει με νερὀ. Αν θἐλεις να
στεγνὠσεις τα χἐρια σου, καλἠ τὐχη, βρες δικὀ σου τρὀπο γιατἰ προφανὠς δεν
προσφἐρεται απο την “υπηρεσἰα” αεροδρομἰου (διαφορετικἀ ἰσως να δοὐλευαν οι
στεγνωτἠρες αντι να μας δουλεὐουν). Κἀποιοι σχολἰασαν οτι αυτὀ το χἀλι δεν το
ἐζησαν ουτε στην Ινδἰα, και οτι δεν θα ξανἀρθουν.
Δυστυχὠς, στο μυαλὀ μου συμφὠνησα με την Ελληνἰδα αντιπρὀσωπο μιας ξἐνης
εταιρἰας που απἀντησε κοφτἀ στην κριτικἠ μου: το αεροδρὀμιο εἰναι ὀπως κἀθε
ἀλλη δημὀσια “υπηρεσἰα” στην Ελλἀδα. Ἐχοντας προσπαθἠσει να πληρὠσω ΕΝΦΙΑ
και να ανοἰξω λογαριασμὀ στην τρἀπεζα ὀσο ἠμουν εκεἰ, εἰχα κι εγὠ συμπερἀνει
την ειρωνεἰα που ἐγκειται στη λἐξη “υπηρεσἰα”. Οι κυβερνἠσεις αποκαλοὐν τον
τουρισμὀ “βαρειἀ βιομηχανἰα” της χὠρας. Αυτὀ το χἀλι που ζἠσαμε εἰναι μια ακὀμα
απὀδειξη οτι δεν τους ενδιαφἐρει να ενισχὐσουν τἰποτε, ουτε βαρειἀ ουτε ελαφρἀ
βιομηχανἰα. Τους ενδιαφἐρει μὀνο η αφαἰμαξη του χρἠματος εἰτε εγχὠρια εἰτε
αλλοδαπἠ. Στο κἀτω-κἀτω, λἰγοι μἠνες ἐχουν απομεἰνει να τελειὠσει η θητεἰα
αυτἠς της τραγωδἰας που ψηφισαμε το 2019. Λοιπὀν, το πολὐ πολὐ να αφἠσουν
ενα ακὀμη ερεἰπιο φεὐγοντας (γιατἰ αν παραμεἰνουν…). Την τελευταἰα φορἀ που
ἐζησα τἐτοιο ρεζιλἰκι στο αεροδρὀμιο Ηρακλεἰου, υπουργὀς τουρισμοὐ ἠταν η
επἰσης δεξιἀ Ὁλγα Κεφαλογιἀννη, στην οποἰα ἐστειλα μἠνυμα σχετικἀ με την
κατἀσταση τὀτε. Εἰναι τερἀστια ντροπἠ οτι Κρητικοἰ πολιτικοἰ οποιασδἠποτε
παρἀταξης αφἠνουν το νησἰ σε τἐτοιο χἀλι.
Ὀμως στο μεταξὐ, οι υπόλοιποι ευεργετηθἐντες απο τον τουρισμὀ εἰτε ξενοδὀχοι
εἰναι εἰτε ἀλλοι που ζοὐν απο τον τουρισμὀ, μηπως να “ψιθυρἰσουν” κἀτι στο αυτἰ
του διευθυντἠ του αεροδρομἰου και σε ἀλλους “υπεὐθυνους” και να τους
εξηγἠσουν την ἐννοια ὀχι μὀνο της ευθὐνης αλλἀ και της φιλοξενἰας;
*Dr. G. Manya Merodoulaki
PhD, MSc, MA, Dip Ed, BA
Chartered Psychologist (The British Psychological Society)
Counselling Psychologist registered with HCPC
